Peltek cümlelerim vardı benim.
Küçüktüm o zaman.
Şimdi cümlelerim düzgün ben büyük.
Kırıklarım bir cam kırığından daha ciddi.
Aşırılıklarım var,
Duvar dibinden yere hızla çakılan rüyalarım.
Yumduğumda gözlerimi şimdi korkularım yok.
Karanlıktan korkmak vardı önceden.
Meğer karanlıklar iyi kötü her şeyi saklarmış benden.
Sakla kötüleri karanlık, gösterme yüzünü sahtelerin.
Sakla ki ben uzak zannedeyim kendimi.
Politik cümleler duyuyorum şimdi
Usulca çıkıyor ağızlardan
İnandırıcılığını güçlendirmek için.
İnandırmak sesle değil gönülledir bilmiyorlar.
Gönlüne el basıyorlar, gözlerine siyah perdeler çekiyorlar.
Gönlüne hükmedebilirler sanıyorlar.
Onlarda gönülden inanmıyorlar bu sahteliğe.
Zaman yok oluyor inanmıyorlar.
Ne kadar yanımızda bilmiyor ama hep var sayıyorlar.
Miktarını bilmediğini var sayamazsın.
Yok olacağını bile bile ağlayarak yaşayamazsın.
Karanlıktan korkarsan onun içine dalıp düşemezsin
Düşmezsen öğrenemezsin.
Öğrenemezsen yaşamak nedir bilemezsin.
Sonra ya duvar dibi ya da çok hızlı bir metal parçası alır seni senden
Ve sadece sen istediğin diye yapar bunu.
Hızla gelirken soğuk metal şakaklarına
Dönmez geri son anda bağışlamaz cehaletini
Zaman vermez sana
Saygı da duymaz vazgeçme ihtimaline
Alır seni senden ve sen gidersin o kalır beyninin içinde.
Zamanını yok ettin.
Varsaydın onu ve yok ettin.
Akıyor gibi geldi sana
Akan sendin zamansa senin tenin.
Boşluk senin sesin.
Hayat senin nefesin.
Serhat CAN / 2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder