Kafamıza bir şey olmazdı. Fiber ile kuvvetlendirilip hafifletilmiş reçine ve plastikten üretilen başlıklarımız, yakın çatışma için tasarlanmış kauçuk savaş silahlarımız vardı. Üstelik bahardı da mevsim. Arkadaşlar vardı aynı heybetli giysilerimizle kol kola idik caddelerde, sokak aralarında çocukluğumuzun oyunları gelmiş olmalı aklımıza. Düşmanlar vardı karşı sokakta. Onların da canı oyun oynamak istemiş olmalı ki onlar da bayraklar falan yapmışlar kendilerine. Ama karşı mahallenin çocukları fakir, onların başlıkları bez ya da kâğıttandı. Sadece güneşin yakıcılığından koruyacaktı onları. Yakın ya da uzak çatışmalar için ellerinde sadece elleri, dillerinde ise haykırışları vardı. Bağırıp duruyorlar karşı sokaktan, mahalledeki amcalar kızacaklar, oyun oynamamıza da izin vermeyecekler.
– Gidin başka yerde oynayın len! Omuno Godoglarumununn…
Oyun başladı, oynadık ve biz kazandık tabi. Sokmadık mahalleye. Bir de bizim babamız zengin zaten. Bize bir şey olmaz. Kafalarını kırmışız karşı sokaktaki elinde renkli bayrak olan çocukların. Ne yapalım canım onlar da bağırmasaydılar o kadar. Söyledikleri babamızı rahatsız ediyor. Bizim mahallede uyuyor insanlar haykırdıkları uyandıracak bizim mahallenin uyuyan güzellerini.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder