BOYA KALEMİYİM BEN

BOYA KALEMİYİM BEN

Rengi değişir bazen insanın.

Uslu bir akşam kırmızısı oluverirsin. 

Ateşin mavi tonu, sonra grileri, siyahları unutursun.

Üst üste gelen yağmurlardan ıslanmaya bıkmışsındır.

Güneşin sarısına boyanırsın.

Boylu boyunca sıcak sevgili kokusuna uzanırsın.

Gözlerine dans etmeyi öğretirim ve ayakucunda uyurum.

Seni seyre doyar mı insan? Başım döndü sevgilim.

Avuç içi kokunda sarhoşluk bunun adı.

Mısralarımda dudak kokuna rast gelinir artık.

Onca zaman oksijen sanmışım sensizliğin kokusunu.

Şimdi kokumun rengi koyu sen, 

Şöyle mavinin en doygunu, kırmızının en keskini,

Rengim artık şule kırmızısıdır.

Rengi değişir bazen insanın.

Değişmemek üzere âşık bir boya

kalemiyim ben artık.  

Ömrün beyaz kâğıtlarına mutluluk resmi

yapılacak.

Saçlarına, gülümseyişine ve iyi ruhuna

sarılışımı çizeceğim.

Gece uykularımızın uykusuz iyilik

meleğinin kanatları,

Akşamüstü kahvelerimizin orta şekerli

sohbeti,

Sabahın portakal ağacı tazeliğindeki

günaydını,

Varmaya doyamadığım en uzun yolum.     Kaldırımlarımızın mevsimi ilkbahardır.

Gidilecek, fazlaca çiçek renkli

umutlarım var ikimiz için.

Çizilecek, kocaman bir resim var

ikimizin için.

Boya kalemin hazır. Sen de hazırsan,

                                     Gülümse, 

                                     Seviyorum.

                                     Sevdim.